Fotoğraf çekerken yaşadıklarım-1

İnsan fotoğrafı zahmetli iş!

Balıkesir’de iken boş olduğum bir gün makinemi alıp eski evlerin bulunduğu yere gittim. Amaç ilginç bazı görüntüler yakalamaktı. Güzel bir çeşmenin önüne gelmiştim. Çeşmeyi enine boyuna incelerken bir evin kapısı açıldı ve yaşlı bir teyze elinde iki bakraçla dışarı çıktı. Tam karşımdaki çeşmeye doğru yöneldi. Ben de heyecanlanmıştım. Güzel bir fotoğraf olabilirdi. Tam makine ayarlarımı yapıp fotoğrafı çekmeye hazırlanırken yanımdan bana seslenen birini farkettim.

-Ne iş?

-Valla iyi, fotoğraf çekiyorum.

-Bi yamuk olmasın?

İçimden;

“biz genellikle fotoğraflara kare diyoruz, dikdörtgen çekeriz ama yamuk olmaz” demek geldi.

Adamın külhanvari tavrı karşısında bu şekilde bir ifade o anda bende kalıcı şekil değişikliği oluşturabilirdi.

Bu nedenle sakin kalarak teyzeye yönelerek seslendim:

-Teyze bir fotoğrafını çekebilir miyim?

Genellikle bu tür sorulara cevap olarak “Ne yapacan evladım! Benim neyimi çekecen ki? Olurdu. Ama teyzem sağolsun beni yanıltmıştı.

-Çek evladım, ne olacak ki?

Müthiş rahatlamış bir vaziyette adama döndüm:

-Kardeşim ben şimdi teyzemin fotoğrafını çeksem ne olacak, bu fotoğrafla ne yapabilirim ki?

Deyince adam afalladı, sustu. Sessiz bir şekilde yanımdan uzaklaştı. İyice rahatlamıştım. Teyzemin fotoğrafını çektim, ama nasıl çektim ben de bilmiyorum.

Sevgi ile.

Deniz Seyran